رسیده ام به نـفـس های آخــرم دیگــر        که دست های خزان کرده پرپرم دیگر

میان سینه ی خود قـلب پـرپـری دارم        نه سایــه ی پــدری نـه بــرادری دارم

دو چـشـمِ من به در امـا کسی نمی آید        بــرای دیــدنــم آیــا کــسـی نـمـی آیــد

نشد که حــرف دلــم را به آشنـا گویم            به روی بستر مرگم رضا رضا گـویـم

اگر چه داغ برادر شکست خواهر را         ولــی به نـیـزه نـدیــدم سـر بــرادر را

تمام زمزمه ام زینب است در دمِ مرگ           که دوخت سوی عزیزش نگاه آخر را

دوباره روضه به پا کرده ام دراین خانه           دوباره می شنوم گـریه های مــادر را

سر پدر به نی و عمه درهجـوم سنگ           کسی نبــود بگـیـرد دو چشم دختــر را

میان بــزم شــراب و کـنــار نامحـرم            چـو دیـد چـشــم ستمگر لبان پـرپر را

به پیش چشم یتیمان شرر به جان میزد           بر آن لبان ترک خورده خیزران میزد